Πλάτυνε τήν καρδιά μας, Κύριε!
Πολλοί
χριστιανοί, όταν συμβεί κάποια παρεξήγηση ή κάποιος τσακωμός με άλλους
συνανθρώπους τους λένε: «Δεν θέλω το κακό αυτών των ανθρώπων, αλλά δεν
θέλω και να έχω πολλά μαζί τους. Ας κάτσουν στο σπίτι τους κι εγώ στο
δικό μου. Μια καλημέρα φθάνει». Έτσι καθησυχάζουν τη συνείδηση τους και
νομίζουν ότι είναι εντάξει απέναντι στο Θεό και στους συνανθρώπους.
Είναι όμως; Ένα σχετικό περιστατικό, το οποίο εξομολογείται μια κυρία,
δίδει την απάντηση.
«Μια
φορά είχα παρεξηγηθεί, ή μάλλον συκοφαντηθεί από κάτι συγγενείς μου.
Δεν αντήλλλαξα ούτε μια κουβέντα, ούτε ύβριν, τίποτα από όλα αυτά. Όταν
εγκατεστάθημεν και οι δύο οικογένειες στας Αθήνας, μιλούσαμε τυπικές
κουβέντες. Όταν εξομολογήθηκα, είπα εις τον Παππού-έτσι έλεγαν τον άγιο
Νικόλαο Πλανά (1894-1932)- την υπόθεσιν και, συγχρόνως, ότι δεν θέλω
ανταλλαγήν επισκέψεων με την συγγενή μου. Καλά είναι ως εδώ, του λέγω,
αφού χαιρετιόμαστε όταν βλεπόμαστε. Έκείνη παντρεμένη, κοσμική, εγώ
κοντά στον Παππού, άλλη ζωή. Έτσι το έλεγα και το πίστευα, ότι δεν έχω
τίποτα μαζί της.
Να
ήτανε άλλος εξομολόγος, δυνατόν να μου έλεγε: «Ε, ας είναι, παιδί μου,
ως εδώ, δεν είναι ανάγκη για περισσότερες σχέσεις». Αυτό ενόμιζα, πως
θα μου έλεγε και ο Παππούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου